من عاشق دشمنم شده ام!

 

                               سندرم استکهلم 

  سندرم استکهلم، پدیده‌ای است روانی که طی آن گروگان، نسبت

 

به گروگان‌گیر خود حس یکدلی، همدردی و عواطف مثبت می‌یابد؛ در

 

مواقعی این حس وفاداری تا بدان حدی است که گروگان از کسی که

 

جان، مال یا آزادی‌اش را تهدید می‌کند، دفاع نموده و به صورت اختیاری

 

و با علاقه، تسلیم خواسته های او می شود. سندرم استکهلم نوعی

 

مکانیزم دفاعی است.

 

 

   این اصطلاح برای نخستین بار، پس از سرقت از بانکی در استکهلم

 

پایتخت سوئد بر سر زبان‌ها افتاد و بعدا" توسط روانپزشکی به نام

 

فرانک اوخبرگ، به‌ شکلی رسمی توصیف شد. به‌ طور خلاصه برخی

 

از ویژگی‌‌های اصلی سندرم استکهلم عبارت‌اند از:

 

 

• احساسات مثبت قربانی به گروگان‌گیر یا زندانبان

 

 

• احساسات منفی قربانی نسبت به خانواده، دوستان و افرادی که

 

می‌کوشند تا قربانیان را مجاب سازند که اشتباه می‌کنند.

 

 

• پشتیبانی از دلایل و رفتارهای گروگان‌گیر

 

 

• رفتارهای حمایتی قربانی جهت کمک به گروگان‌گیر یا زندانبان.

 

 

   در سرقت بانکی که در استکهلم رخ داده بود، چهار کارمند بانک به

 

مدت 6 روز به گروگان گرفته شدند؛ طی این شش روز، قربانیان به‌

 

اندازه‌ای به گروگان‌گیرها وابستگی پیدا کردند که از همکاری با پلیس

 

سرباز زدند، در عملیان آنان کارشکنی ‌کردند و حتی پس از آزادی، در

 

مقام دفاع از گروگان‌گیران خود برآمدند.

 

 

   گرچه‌ سندرم استکهلم، نشانگانی عجیب به نظر می‌رسد اما همچون

 

بسیاری از مکانیزم‌های دفاعی دیگر، همه ی ما در معرض دچار شدن به

 

آن قرار داریم.

 

برچسب‌ها: سندرم استکهلم, مانا نیستانی