مردمان عاقل و مردمان جاهل

 

 

 

سعدی خوانی

  

   حکیمی که با جُهّـال در اُفتـد، تـوقّع عزّت ندارد و گر

جاهلی به زبان آوری بـر حکـیـمی غالـب آیـد، عـجـب

نیست کـه سنگی است که گوهر همی شکند!

 

نــه   عـجـب    گــر     فــرو رود     نـفـسـش

عَـنـدلـیـبـی،    غُـراب،      هـم     قـفـسـش

گـر  هـنـرمـنـد   از   اوبـاش   جفـایـی   بـیـنـد

تــا  دلِ خویـش  نـیـازارد   و   دَر  هَـم  نَـشَـود

سنگِ «بد گوهر» اگر کاسه ی زرّین بشکست

قـیـمـت سـنـگ نـیـفـزایـد و «زر»، کـم نـشـود

 

 

  جهال : جاهلان ـ نادانان

  غُراب : کلاغ

  عندلیب : بلبل

  جَفا : ظلم کردن ـ ناسزا و دشنام ـ سرزنش

 

برچسب‌ها: استاد سخن سعدی, جاهلان, عاقلان, عندلیب