ششم و متوسطه اول
|
||
آگاهی انسانی، آگاهی اجتماعی |
تصاویر جدید ناسا از دریاچه آرال نشان میدهد که توسعه بیرویه کشاورزی باعث نابودی ۹۰ درصد مساحت این دریاچه شده است.
در تصویر هوایی جدید رصدخانه ی زمین ناسا، که توسط یک فضانورد در ایستگاه فضایی بینالمللی هنگام گردش بر فراز قزاقستان گرفته شده، شرایط رو به زوال دریاچه ی آرال را نشان میدهد.
دریاچه ی آرال که توسط رودخانه های آمودریا و سیردریا یا همان رودهای جیحون و سیحون تغذیه میشد چهارمین دریاچه ی بزرگ جهان از نظر مساحت بود اما روند خشکی آن که از سال 1960 شروع شده است، اکنون به مرحلهای رسیده که تنها حدود 10 درصد این دریاچه باقی مانده است!
بر اساس تصویری که ناسا منتشر کرده، منطقه جنوب شرقی دریاچه آرال دستخوش بیابانزایی شدیدی شده که باعث پیدایش صحرای آرال قوم(آرالکوم) به عنوان یکی از جدیدترین بیابانهای جهان با مساحت 62000 کیلومتر مربع شده است. این صحرای تازه به دنیا آمده اکنون تبدیل به یکی از کانونهای اصلی توفانهای مکرر شن و گرد و غبار در منطقه شده که کشورهای قزاقزستان، ازبکستان و حتی افغانستان را تحت تأثیر قرار داده است.
دریاچه ی آرال زمانی به دلیل صنعت ماهیگیری که سنگ بنای اقتصاد محلی به ویژه در قزاقستان و ازبکستان بود، شناخته میشد، به طوری که در دهه 1950، دریاچه آرال با صید سالانه حدود 40،000 تا 50،000 تن ماهی، بازار ماهیگیری پر رونقی داشت و گونههای مختلفی از ماهیها از جمله کپور در آبهای آن رشد میکردند.
با این حال، این صنعت در دهه 1960 و زمانی که دولت شوروی سابق پروژههای آبیاری عظیم مزارع پنبه را آغاز کرد و مسیر دو رودخانه ی سیحون و جیحون را به سمت این مزارع منحرف کرد، شروعی بر پایان آرال و صنعت ماهیگیری این دریاچه رقم خورد.
از این نظر میتوان سرنوشت آرال و ارومیه را یکی دانست چرا که سطح زیرکشت دریاچه ارومیه در سالهای اخیر افزایش 270 هزار هکتاری را به خود دیده است و برای تأمین آب مورد نیاز کشاورزی، طی دو دهه گذشته بیش از یکصد سد و سازه کنترلی روی رودخانههای تنظیمی که به دریاچه ارومیه ختم میشدند، احداث شده و همزمان سطح زیرکشت بیش از 120 درصد توسعه پیدا کرد و صنایع آببر در حوضه آبریز مستقر شد که همه اینها حقابه دریاچه را بلعیدند و باعث شدند به این بحران فعلی و خشکی شدید دریاچه ارومیه برسیم. بیدار شویم پیش از این که خیلی دیر شود! انگشتری های بی نگین را دریابیم!
قالی پازیریک دارای ردیفی از گوزن های زرد خالدار ایرانی است که
منحصر به طبیعت ایران هستند. این قالی در یکی از گورهای سکایی
منطقه ی پازیریک در جنوب سیبـری با قدمـت 500 سال قبل از میلاد
کشف شده است.
یکی از زیستگاه های گوزن زرد خالدار، جزیـره ی اشک در دریاچه ی
ارومیه است. البته به خاطر پاییـن آمدن آب دریـاچه در سال های پیش
و وصل شدن چند جزیره به یکدیگر،قوچ و میش ارمنی هم به جزیره ی
اشک وارد شده اند که در علوفـه و رُستنی ها با گوزن های زرد رقابت
می کنند. از جزایـر دیگر هم پلنـگ و گرگ و روبـاه به آنجا وارد شده که
شکارچی قوچ و میش و البته گوزنها هستند. به جز این با کاهش دبی
چشمـه های جزیـره ی اشک، حیوانـات ساکـن در آنجا آب کافـی برای
نوشیدن در دسترس ندارند.
این سه عامل بر روی هم سبب کاهش شدیـد تعداد گوزن های زرد
شده است. مثلا" تنها در فاصلـه ی سال 1392 تا 94 تعداد آنها از 255
رأس به 166 رسیده است!
امیدواریم با افـزایش بارندگـی و جداسازی جانـوران ساکن در جزیره،
زیستگاه گوزن های زرد دوباره امن شود.
![]() |