خدا را فراموش نکن!

 

   خودیابی با خدایابی همراه است. محال است انسان بتواند خود را

جدا از علت و آفریننده ی خود به درستی درک کند و بشناسد. علت

واقعی هر موجود، مقدم بر وجود اوست؛ از خودش به خودش نزدیکتر

است.

 

           وَ نَحنُ اَقرَبُ اِلَیهِ مِن حَبلِ الورید (ق / 16)

 

   عرفا نیز روی این مطلب تکیه ی فراوان دارند که معرفة النفس و

معرفة الله از یکدیگر جدا نیست. شهود کردن نفس آنچنان که هست،

که به تعبیر قرآن «دم الهی» است؛ ملازم است با شهود ذات حق.

  که باشم من؟ مرا از من خبر کن! چه معنی دارد اندر خود سفر کردن؟

خود را شهود کردن، هرگز از شهود خالق جدا نیست و این است معنی

جمله ی پیامبر که: من عرفَ نفسهُ عرفَ ربَّهُ؛ و این است معنی

سخن علی ابن ابی طالب در نهج البلاغه که وقتی از ایشان سوال

می شود: آیا پروردگار خود را دیده ای؟

   می گوید: آیا چیزی را که نمی بینم عبادت می کنم؟! آنگاه شرح

می دهد که او هرگز با چشم دیده نمی شود ولی دلها با ایمان های

واقعی شهودی او را درک می کنند.

   نکته حیرت انگیزی که از تعبیرات قرآن درک می شود این است که

انسان آنگاه خود را دارد و از دست نداده که خدا را داشته باشد؛ آنگاه

خود را به یاد دارد و فراموش نکرده که از خدا غافل نباشد و خدا را

فراموش نکند؛ خدا را فراموش کردن ملازم است با خودفراموشی.

   مولانا می گوید: 

 

گر میان مشک تن را جا شود

 

                                     وقت مردن گند آن پیدا شود

 

مشک را بر تن مزن، بر جان بمال

 

                                 مشک چبود؟ نام پاک ذوالجلال

 

 

   از اینجا معلوم می شود که چرا یاد خدا مایه ی حیات قلب است؛

مایه ی روشنایی دل است؛ مایه ی آرامش روح است؛ موجب صفا و

رقت و خشوع و بهجت ضمیر آدمی است؛ باعث بیداری و آگاهی و

هشیاری انسان است.

   امام علی در نهج البلاغه در این باره می گوید:

   خدای متعال یاد خود را مایه ی صفا و جلای دل ها قرار داده است.

با یاد خدا دل ها پس از سنگینی شنوا، و پس از کوری بینا، و پس از

سرکشی نرم و ملایم می گردد. همواره چنین بوده که در فاصله ها

خداوند بندگانی ذاکر داشته که در اندیشه هاشان با آنان نجوا

می کند و در عقل هایشان با آنان سخن می گوید.

 

برچسب‌ها: قرآن, پیامبر گرامی اسلام, مولا علی علیه السلام, خودفراموشی و خدافراموشی