عاصیان از گناه توبه کنند، عارفان از عبادت!

 

   درویشی را دیـدم سر بر آستـان کعبـه همی مالید و

می گفت: یا غَفورُ یا رَحیمُ، تو دانی که از ظُلـوم جهـول

چه آید.

 

عـذر تـقـصـیـر خدمـت آوردم

 

                                 که ندارم به طاعت استظهار

 

عـاصـیـان از گنـاه توبـه کنند

 

                                  عارفـان از عبـادت استغـفـار

 

   عابدان جزای طاعت خواهند و بازرگانان بهای بضاعت؛

من بنده امید آورده ام نه طـاعت و به دریـوزه آمده ام نه

تجارت.

 

برچسب‌ها: استاد سخن سعدی, عارفان, عاصیان, بازرگانان