صبح روز عاشورای محرم سال 61 قمری:

   در هر دو اردوگاه، نماز صبح به جماعت برگزار شد. در اردوی یزید،

عمر بن سعد به نماز ایستاده بود. کسی که غیر از حکومت و قدرت

و بهره گیری فزون تر از دنیا، به چیز دیگری نمی اندیشید، در جلوی

مردمی که به علت دو دهه تحریف مداوم کارگزاران حکومت اسلامی

معاویه ، مسخ شده بودند و در تاریکی جان و اندیشه ی خود، غرقه

بودند!

   نماز عمر بن سعد، نمازی بود بی روح و بی طراوت؛ والا چگونه

می شود انسانی به عنوان رهبر عادل، به نماز بایستد و دستش به

خون صدها صدها نفر آغشته باشد؟! 

روی به محراب نهـادن چه سود

                                             دل به بـــخارا و بتـــــان طــــراز

ایـزد تو، وسوســه ی عاشقـی

                                             از تو پــــذیـرد، نپـــذیرد نمــــاز!