اَ : نفی در فارسی باستان. مثل: امرداد (در اصل امرتات، به معنی

بی مرگ)

   اَن : نفی در فارسی باستان. مثل: اَناپ (بی آب)؛ اَنوشه؛ اَنیران

   دُش و دُژ : ضد و درشتی را می رساند. مثل: دشمـن (بد نهاد)؛

دُژخیم (بد سرشت)

   پاد : ضد و حفاظت را می رساند. مثل: پادزهر؛ پادسخن (پاسخ)؛

پادشاه؛ پازند

   خر، گاو، شاه : بزرگی را می رساند. مثل: خرچنـگ؛ گاوصنـدوق؛

شاهراه

   هم : مشارکت را می رساند. مثل: همسایه؛ همکار؛ همدوش

   اگر کلمـه ی «هم» با یکی از حروف اضافـه پیـش از فعـل درآید،

معنی «پراکندگی» می دهد: از هم پاشیدن؛ به هم ریختن